U postupku donošenja pobijane presude nije učinjena bitna povreda odredbe parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. Zakona o parničnom postupku, na koju revizijski sud pazi po službenoj dužnosti, niti je učinjena druga bitna povreda odredbi parničnog postupka, na koje je ukazano u sadržini revizije.

Prema stanju u spisima, parnične stranke su zaključile brak dana ...2001. godine u ... . U bračnoj zajednici, koja je prestala tokom jula 2018. godine, rođeno je dvoje maloletne dece i to VV, dana ...2002. godine i GG, dana ...2006. godine. Imajući u vidu da su bračni odnosi parničnih stranaka poremećeni njihov brak je razveden, a maloletna deca su poverena majci na negu, brigu i staranje i samostalno vršenje roditeljskog prava. U pogledu utvrđenih troškova izdržavanja maloletne dece, isti se svode na zadovoljenje osnovnih potreba za ishranom, obućom i odećom, kao i u vezi troškova koji se odnose na školske obaveze i na mesečnom nivou iznose 15.000,00 dinara za VV i 12.000,00 dinara za GG. Tužilja nije zaposlena i mesečno zarađuje oko 36.000,00 dinara po osnovu privremenih i povremenih poslova. Sa maloletnom decom i svojom majkom, koja je penzioner, živi u porodičnoj kući. Tuženi je zaposlen u preduzeću „DD“ a.d. ..., ali su njegova mesečna primanja u visini od 43.000,00 dinara do 53.000,00 dinara opterećena obavezom servisiranja kredita u mesečnom iznosu od 29.000,00 dinara. U postupku pred Centrom za socijalni rad tuženi je istakao da bi mogao da doprinosi izdržavanju dece u mesečnom iznosu od 12.000,00 dinara. Osim maloletne dece, stranke nemaju obavezu izdržavanja drugih lica.

Polazeći od ovako utvrđenog činjeničnog stanja, nižestepeni sudovi su pravilno zaključili da su se stekli uslovi da se obaveže tuženi da doprinosi izdržavanju svoje maloletne dece, sa kojom ne živi u zajednici, u mesečnom iznosu od 12.000,00 dinara (7.000,00 dinara za izdržavanje mal. VV i 5.000,00 dinara za izdržavanje mal. GG), imajući u vidu utvrđene potrebe dece, kao poverilaca izdržavanja, zatim mogućnosti tuženog, kao dužnika izdržavanja, životni standard parničnih stranaka, kao roditelja, te minimalnu sumu izdržavanja kao korektivni faktor.

Saglasno članu 67. i 68. stav 1. i 2. Porodičnog zakona („Službeni glasnik RS“, br.18/05, 72/11 i 6/15), pravo i dužnost roditelja je da se staraju o deci, dok prema članu 73. i 160. stav 1. Zakona, dete ima pravo na izdržavanje od oba roditelja. Prema odredbi člana 160. stav 1. Porodičnog zakona, visina izdržavanja određuje se prema potrebama deteta, kao poverioca izdržavanja i mogućnostima dužnika izdržavanja, pri čemu se vodi računa i o minimalnoj sumi izdržavanja, definisanoj odredbom člana 160. stav 4. istog zakona. Potrebe poverioca izdržavanja zavise od njegovih godina, zdravlja, obrazovanja, imovine, prihoda, te drugih okolnosti od značaja za određivanje izdržavanja (član 160. stav 2.), dok mogućnosti dužnika izdržavanja zavise od njegovih prihoda, mogućnosti za zaposlenje i sticanje zarade, njegove imovine, njegovih ličnih potreba, obaveza da izdržava druga lica, te drugih okolnosti od značaja za određivanje izdržavanja (član 160. stav 3.). Prema članu 162. stav 3. istog zakona, ako je poverilac izdržavanja dete, visina izdržavanja treba da omogući najmanje takav nivo životnog standarda za dete kakav uživa roditelj dužnik izdržavanja.

Ne mogu se uvažiti kao osnovani revizijski navodi tuženog o pogrešnoj primeni materijalnog prava, imajući u vidu da su nižestepeni sudovi pravilnom primenom kriterijuma iz člana 160. Porodičnog zakona utvrdili mesečne potrebe maloletne dece, sa aspekta uobičajenih potreba dece tog uzrasta. Saglasno iznetom, pravilno su ovi sudovi odredili visinu obaveze tuženog da doprinosi izdržavanju maloletnog sina i ćerke, u zbirnom iznosu od 12.000,00 dinara mesečno, shodno utvrđenim objektivnim mogućnostima tuženog i njegovim životnim standardom. Dosuđeni iznos, uz doprinos majke, kako u novcu, tako i kroz rad, brigu i staranje koje svakodnevno ulaže, neophodan je za izdržavanje zajedničke maloletne dece parničnih stranaka, kojim će se omogućiti najmanje takav nivo životnog standarda kakav uživa roditelj-dužnik izdržavanja, ovde tuženi. Plaćanjem tog iznosa i prema shvatanju ovog suda, a nasuprot navodima revizije, neće biti ugrožena egzistencija tuženog, posebno ako se ima u vidu da je tuženi radno sposoban, da pored prihoda iz radnog odnosa ostvaruje prihode i od povremenog rada na građevini, te da živi sam u opremljenom delu porodične kuće. Pri tom, upravo je tuženi pred Centrom za socijalni rad naveo da bi mogao da učestvuje u izdržavanju dece u iznosu na čije plaćanje je obavezan u ovom postupku.

Iz izloženih razloga, Vrhovni kasacioni sud je primenom člana 414. stav 1. Zakona o parničnom postupku odlučio kao u izreci ove presude.

Predsednik veća – sudija

dr Dragiša B. Slijepčević,s.r.

Za tačnost otpravka

Upravitelj pisarnice

Marina Antonić