U IME NARODA

Vrhovni kasacioni sud, u veću sastavljenom od sudija: dr. Dragiše B. Slijepčevića, predsednika veća, Branka Stanića i Gordane Ajnšpiler-Popović, članova veća, u parnici po tužbi tužilje AA iz ..., koju zastupa punomoćnik Gordana Primović, advokat iz ..., protiv tuženog BB iz ..., koga zastupa punomoćnik Žarko Radanov, advokat iz ..., radi utvrđenja prava stanovanja, odlučujući o reviziji tuženog izjavljenoj protiv presude Apelacionog suda u Novom Sadu Gž2br.260/2017 od 16.05.2017.godine, u sednici veća održanoj dana 26.04.2018.godine, doneo je

P R E S U D U

ODBIJA SE kao neosnovana revizija tuženog BB iz ..., izjavljena protiv presude Apelacionog suda u Novom Sadu Gž2br.260/2017 od 16.05.2017.godine.

O b r a z l o ž e nj e

Pobijanom presudom Apelacionog suda u Novom Sadu Gž2br.260/2017 od 16.05.2017.godine, odbijena je žalba tuženog i potvrđena je prvostepena presuda Osnovnog suda u Novom Sadu P2br.1555/16 od 28.02.2017.godine ispravljena rešenjem istoga broja od 29.03.2017.godine, kojom je utvrđeno da tužilja sa maloletnim detetom VV ima do punoletstva deteta pravo stanovanja (habitatio) na stanu u ... u ulici ... broj ..., stan broj ..., površine 42 m2, koji je u vlasništvu tuženog, što je tuženi dužan trpeti pod pretnjom izvršenja i odlučeno da svaka stranka snosi svoje troškove postupka. Odlučeno je i da svaka stranka snosi svoje troškove žalbenog postupka.

Protiv pravnosnažne drugostepene presude blagovremenu i dozvoljenu reviziju izjavio je tuženi, zbog bitne povrede odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 1. ZPP, koja je učinjena u postupku pred drugostepenim sudom i pogrešne primene materijalnog prava.

Vrhovni kasacioni sud je ispitao pobijanu presudu u granicama propisanim odredbom člana 408. ZPP („Službeni glasnik RS“ br. 72/11 ... 55/14) i odlučio da revizija tuženog nije osnovana.

Pobijana presuda nije zahvaćena bitnom povredom odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. ZPP, na koju se u revizijskom postupku pazi po službenoj dužnosti. Revizijom se konkretno ne navodi zakonski osnov na kome tuženi zasniva tvrdnju o učinjenoj relativno bitnoj povredi postupka pred drugostepenim sudom. Samo pozivanje na bitne povrede iz člana 374. stav 1. ZPP, bez konkretnog ukazivanja koju je odredbu Zakona o parničnom postupku drugostepeni sud povredio, ne predstavlja dovoljno određenje relativne povrede postupka.

Prema utvrđenim činjenicama, parnične stranke su zaključile brak 1997. godine, u kome je rođeno četvroro dece i to sada punoletna GG, te maloletne DD, ĐĐ i VV. Pravnosnažnom presudom Osnovnog suda u Novom Sadu P2br.536/16 od 01.11.2016.godine, razveden je brak parničnih stranaka. Najmlađe dete VV, poverena je na samostalno vršenje roditeljskog prava tužilji. Maloletne DD i ĐĐ poverene su tuženom na samostalno vršenje roditeljskog prava. Tužilja, na svoje ime nema uknjiženih nepokretnost, nezaposlena je, prima socijalnu pomoć i dečiji dodatak, stanuje u iznajmljenom stanu koji joj plaća sestra. Zajedničko domaćinstvo parničnih stranaka u ... napustila je zbog nasilja u porodici. Tuženi, koji je prema javnoj evidenciji upisan kao vlasnik predmetnog stana, poseduje još dva stana u ..., koje izdaje u zakup. Zaposlen je, ostvaruje zaradu od 30.000,00 dinara, a bavi se i stočarstvom. Živi u ... u porodičnoj kući sa tri starije ćerke.

Kod ovako utvrđenih činjenica, pravilno su nižestepeni sudovi primenom odredbe člana 194. Porodičnog zakona utvrdili pravo stanovanja maloletne VV i tužilje, kao roditelja kojoj je povereno vršenje roditeljskog prava, na najmanjoj od nekretnina koje poseduje tuženi.

Odredbom člana 194. Porodičnog zakona, propisano je da dete i roditelj koji vrši roditeljsko pravo imaju pravo stanovanja na stanu čiji je vlasnik drugi roditelj deteta, ako dete i roditelj koji vrši roditeljsko pravo nemaju pravo svojine na useljivom stanu. Pravo stanovanja traje do punoletstva. Nemaju pravo stanovanja dete i roditelj, ako bi prihvatanje njihovog zahteva za pravo stanovanja predstavljalo očiglednu nepravdu za drugog roditelja.

Suština ove zakonske odredbe je da obezbedi ostvarenje prava na dom kao jednog od najvažnijih prava iz korpusa prava ustanovljenih radi dobrobiti i zaštite deteta. Tom pravu moraju biti podređeni interesi roditelja, pa i tuženog za predmetni stan. Ovo tim pre što je vlasničko pitanje na predmetnom stanu predmet spora o utvrđivanju udela u zajedničkoj imovini stečenoj u braku sa ovde tužiljom.

Neosnovano je ukazivanje revidenta da su sudovi pogrešnom primenom navedene zakonske odredbe zanemarili najbolji interes maloletnog deteta da ostane u dosadašnjoj sredini, uz sestre i oca u posebno odvojenim prostorijama, što je tužilja samovoljno odbila. Pravo stanovanja je Porodičnim zakonom konstituisano kao pravo deteta. Sud je u smislu Konvencije o pravima deteta i odredbe člana 266. Porodičnog zakona uvek dužan da se rukovodi najboljim interesom deteta. Stoga je, za ostvarivanje prava stanovanja potrebno da se to čini u najboljem interesu deteta i da postoji stambeni prostor koji je podoban za konstituisanje prava stanovanja. Iz utvrđenog činjeničnog stanja proizilazi da su ispunjeni uslovi iz odredbe člana 194. Porodičnog zakona za uspostavljanje prava stanovanja maloletnog deteta sa majkom, koja vrši roditeljsko pravo u posebnom stanu. To je i u interesu deteta imajući u vidu razlog napuštanja zajedničkog domaćinstva u ... . U toj situaciji život pod istim krovom bivših supružnika ne bi bio u interesu njihove maloletne dece.

Neosnovani su i revizijski navodi da je usvajanjem tužbenog zahteva sud vodio računa samo o interesima jednog deteta, a da su prava ostale dece ugrožena, te da su ista diskriminisana protivno odredbama Porodičnog zakona i Konvencije o zaštiti prava deteta. Ovo sa razloga što se na imenu tuženog, kome su na samostalno vršenje roditeljskog prava poverena dva maloletna deteta, a sa njim živi i treće punoletno dete, vodi više nepokretnosti, dva stana u ... i prodična kuća u ..., pa pravo stanovanja ni jednom detetu parničnih stranaka, kao ni tuženom nije ugroženo. Stoga, utvrđivanjem prava stanovanja najmlađeg deteta parničnih stranaka nije nepravično, ni u odnosu na drugu decu, niti u odnosu na tuženog.

Na osnovu izloženog, Vrhovni kasacioni sud je, primenom člana 414. ZPP, odbio reviziju tuženog kao neosnovanu i odlučio kao u izreci.

Predsednik veća-sudija

dr. Dragiša B. Slijepčević,s.r.

Za tačnost otpravka

Upravitelj pisarnice

Marina Antonić