U IME NARODA

Vrhovni kasacioni sud u veću sastavljenom od sudija Jasminke Stanojević, predsednika veća, Biserke Živanović i Spomenke Zarić, članova veća, u parnici tužioca AA iz ..., čiji je punomoćnik Snežana Knežević – Radovanović, advokat iz ..., protiv tuženog AD „BB“ ..., čiji je punomoćnik Ljubiša Pavlović, advokat iz ..., radi isplate, odlučujući o reviziji tužioca izjavljenoj protiv presude Apelacionog suda u Kragujevcu Gž1- 535/18 od 21.03.2018. godine, u sednici od 22.11.2018. godine, doneo je

P R E S U D U

ODBIJA SE kao neosnovana revizija tužioca izjavljena protiv presude Apelacionog suda u Kragujevcu Gž1- 535/18 od 21.03.2018. godine.

O b r a z l o ž e nj e

Presudom Osnovnog suda u Požegi P1. 226/2017 od 08.11.2017. godine, stavom prvim izreke, usvojen je tužbeni zahtev tužioca i tuženi obavezan da mu na ime manje plaćene zarade i naknade zarade za period od 01.04.2014. godine do 31.05.2015. godine isplati iznose navedene izrekom sa zakonskom zateznom kamatom od dospelosti svakog iznosa do isplate. Stavom drugim izreke, odbijen je kao neosnovan tužbeni zahtev tužioca da se tuženi obaveže da mu na ime manje plaćene naknade za troškove ishrane u toku rada za period od 01.01.2014. godine do 31.12.2014. godine isplati 60.845,03 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od dospelosti svakog mesečnog iznosa do isplate. Stavom trećim izreke tuženi je obavezan da u korist tužioca na iznose iz stava prvog izreke plati doprinose za penzijsko, invalidsko i zdravstveno osiguranje i doprinose za osiguranje za slučaj nezaposlenosti nadležnim fondovima. Stavom četvrtim izreke, tuženi je obavezan da tužiocu naknadi parnične troškove u iznosu od 153.582,00 sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude do isplate.

Presudom Apelacionog suda u Kragujevcu Gž1- 535/18 od 21.03.2018. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tuženog i potvrđena prvostepena presuda u delu stava prvog izreke kojim je usvojen tužbeni zahtev tužioca i tuženi obavezan da mu na ime manje plaćene zarade i naknade zarade za period od 01.02.2015. godine zaključno sa 31.05.2015. godine isplati ukupno 66.531,99 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od dospelosti svakog pojedinačnog iznosa navedenog ovim stavom izreke, kao i u delu stava trećeg izreke kojim je tuženi obavezan da u korist tužioca nadležnim fondovima uplati doprinose na iznose zarade iz tog stava izreke. Stavom drugim izreke, preinačena je prvostepena presuda u preostalom delu stava prvog, stavu trećem i četvrtom izreke, tako što je odbijen kao neosnovan tužbeni zahtev tužioca da se obaveže tuženi da mu na ime manje plaćene zarade i naknade zarade za period od 01.04.2014. godine do 31.01.2015. godine isplati pojedinačne mesečne iznose navedene izrekom sa zakonskom zateznom kamatom od dospelosti svakog iznosa do isplate. Odbijen je tužbeni zahtev tužioca da mu tuženi na iznose iz prethodnog stava plati doprinose penzijskog, invalidskog i zdravstvenog osiguranja i osiguranja za slučaj nezaposlenosti nadležnim fondovima, a tuženi je obavezan da tužiocu naknadi troškove parničnog postupka u iznosu od 95.220,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude do isplate.

Protiv drugostepene presude, tužilac je blagovremeno izjavio reviziju zbog pogrešne primene materijalnog prava.

Vrhovni kasacioni sud je ispitao pobijanu presudu u smislu člana 408. u vezi člana 403. stav 2. tačka 2. Zakona o parničnom postupku - ZPP („Službeni glasnik RS“ 72/11, 55/14), i utvrdio da revizija tužioca nije osnovana.

U postupku nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 374. stav 2. tačka 2. ZPP na koju revizijski sud pazi po službenoj dužnosti.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, tužilac je kod tuženog zaposlen na neodređeno vreme na poslovima ... sa drugim stepenom stručne spreme, prema Ugovoru o radu od 07.06.2002. godine i Aneksu od 28.11.2005. godine. Njegova zarada za puno radno vreme iznosi 945 bodova, čiju vrednost utvrđuje direktor. Prema pravilniku o radu tuženog iz 2005. godine, posao koji tužilac obavlja vrednovan je koeficijentom 1,37, ali nije utvrđena osnovna zarada, niti je definisan način njenog utvrđivanja, osim što je propisano da zarada sa koeficjentom 1 vredi 700 bodova, a složeniji poslovi su vrednovani sa 1540 bodova. Ovim pravilnikom je predviđeno pravo na uvećanu zaradu od 110% za rad u dane praznika koji su neradni dani, i 26% za noćni radi i smenski rad, kao i za prekovremeni rad ako on nije vrednovan pri utvrđivanju osnovne zarade.

Kod ovako utvrđenog činjeničnog stanja, prvostepenom presudom je usvojen tužbeni zahtev tužioca i tuženi obavezan da mu isplati manje plaćenu zaradu i naknadu zarade za period od 01.04.2014. godine do 31.05.2015. godine, po osnovu člana 52. Posebnog kolektivnog ugovora za građevinarstvo i nndustriju građevinskog materijala („Službeni glasnik RS“ 15/12), koji je kod tuženog bio u primeni do 29.03.2014. godine, i člana 34. Posebnog kolektivnog ugovora za delatnost putne privrede („Službeni glasnik RS“ 3/15), koji se primenjivao od 22.01.2015. godine. Po oceni prvostepenog suda, tuženi je u spornom periodu isplatu zarade tužiocu vršio određivanjem manje cene rada od cene rada koja bi mu pripadala prema navedenim posebnim kolektivnim ugovorima, pa su samim tim isplate koje zavise od osnovne zarade vršene u manjim iznosima od pripadajućih.

Po oceni Vrhovnog kasacionog suda, pravilno je u pobijanom delu drugostepene presude primenjeno materijalno pravo kada je prvostepena presuda delimično preinačena i odbijen kao neosnovan tužbeni zahtev tužioca da se tuženi obaveže da mu isplati manje isplaćenu zaradu i naknadu zarade za period od 01.04.2014. godine do 31.01.2015. godine, kao i da mu na ove iznose uplati doprinose obaveznog osiguranja nadležnim fondovima.

Pravilan je zaključak drugostepenog suda da za navedeni period nije mogla biti primenjena odredba člana 52. Posebnog kolektivnog ugovora za građevinarstvo i industriju građevinskog materijala, kojom je bilo propisano da se osnovna zarada dobija množenjem koeficijenta posla i iznosa osnovne zarade za najjednostavniji rad kod poslodavca, koji se za koeficijent 1 ugovara u visini minimalne zarade uvećane za pripadajuće poreze i doprinose, jer je ovaj kolektivni ugovor prestao da važi pre tog perioda. U spornom periodu je zarada tužiocu isplaćivana u skladu sa ugovorom o radu, prema ceni rada koju je utvrđivao direktor tuženog, a utvrđeno je da je isplaćena zarada bila viša od minimalne zarade. U spornom periodu nije se primenjivao ni jedan od posebnih kolektivnih ugovora kojima je utvrđena visina cene rada, koja nije bila propisana ni Pravilnikom o radu kod tuženog, iz čega proizilazi da tužiocu ne pripada tražena razlika zarade i ostalih primanja. Pravilan je zaključak drugostepenog suda da tužiocu ne pripada razlika zarade i naknade ni za šest dana januara 2015. godine, jer nije dokazao kolika je visina njegovog potraživanja za ovaj period.

Suprotno revizijskim navodima, u postupku je utvrđeno da je tužiocu u spornom periodu isplaćivana zarada koja je bila viša od minimalne zarade propisane odredbom člana 111. Zakona o radu, pa se revizijom neosnovano ukazuje na pogrešnu primenu materijalnog prava.

Iz navedenih razloga, Vrhovni kasacioni sud je odlučio kao u izreci, na osnovu člana 414. stav 1. ZPP.

Predsednik veća-sudija

Jasminka Stanojević, s.r.

Za tačnost otpravka

Upravitelj pisarnice

Marina Antonić