U IME NARODA

Vrhovni kasacioni sud, u veću sastavljenom od sudija: Milomira Nikolića, predsednika veća, Slađane Nakić-Momirović i Marine Govedarica, članova veća, u pravnoj stvari tužioca Z.F. iz N., koga zastupa Z.V., advokat iz S., protiv tuženog M. DOO iz A. RJ R. iz N., koje zastupa M.M., advokat iz R., radi utvrđenja radnog odnosa i naknade, odlučujući o reviziji tužioca izjavljenoj protiv presude Apelacionog suda u Novom Sadu Gž1 4183/13 od 04.06.2014. godine, u sednici veća održanoj dana 25.02.2016. godine, doneo je

P R E S U D U

ODBIJA SE kao neosnovana revizija tužioca izjavljena protiv presude Apelacionog suda u Novom Sadu Gž1 4183/13 od 04.06.2014. godine.

O b r a z l o ž e nj e

Presudom Osnovnog suda u Zrenjaninu P1 1750/10 od 12.11.2013. godine odbijen je kao neosnovan zahtev tužioca kojim je tražio da se utvrdi da je bio u radnom odnosu sa punim radnim vremenom kod tuženog počev od 22.09.2008. godine do 06.12.2010. godine i da se obaveže tuženi na isplatu na ime neisplaćene uvećane zarade za rad duži od punog radnog vremena u periodu od 22.09.2008. godine do 06.12.2010. godine u ukupnom iznosu od 501.062,85 dinara sa kamatom, na ime neisplaćenih troškova prevoza za dolazak na rad i odlazak sa rada u istom periodu u ukupnom iznosu od 130.560,00 dinara sa kamatom i na ime naknade štete zbog neiskorišćenog godišnjeg odmora za 2008, 2009. i 2010. godinu u ukupnom iznosu od 40.904,00 dinara sa kamatom. Tužilac je obavezan da tuženom isplati troškove postupka u iznosu od 96.720,00 dinara.

Presudom Apelacionog suda u Novom Sadu Gž1 4183/13 od 04.06.2014. godine odbijena je kao neosnovana žalba tužioca i potvrđena navedena prvostepena presuda.

Protiv pravnosnažne presude donete u drugom stepenu reviziju je blagovremeno izjavio tužilac zbog bitne povrede odredaba parničnog postupka.

Tuženi je podneo odgovor na reviziju.

Vrhovni kasacioni sud je ispitao pobijanu odluku na osnovu člana 399. Zakona o parničnom postupku („Službeni glasnik RS“ broj 125/04, 111/09, 53/13-US), koji se primenjuje u ovoj parnici na osnovu člana 506. stav 1. Zakona o parničnom postupku („Službeni glasnik RS“ broj 72/11 ... 55/14) i nalazi da revizija nije osnovana.

U sprovedenom postupku nema bitne povrede odredaba parničnog postupka iz člana 361. stav 2. tačka 9. Zakona o parničnom postupku na koju Vrhovni kasacioni sud pazi po službenoj dužnosti. Nema ni bitne povrede odredaba parničnog postupka iz člana 361. stav 2. tačka 12. Zakona o parničnom postupku, učinjene pred drugostepenim sudom na koju se neosnovano ukazuje revizijom. Pobijana odluka je jasna i neprotivurečna. Isticanjem navedene bitne povrede faktički se osporava pravilnost utvrđenog činjeničnog stanja što nije dozvoljeno prema članu 398. stav 2. Zakona o parničnom postupku.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju tužiocu, tužilac je od 02.07.2007. godine radio kao nadničar sa ugovorenom zaradom od 20.000,00 dinara mesečno za M.G.1, oca M.G.2, zakonskog zastupnika tuženog. M.G.1 poseduje poljoprivredno gazdinstvo „M.G.“ u čijem sastavu je i ribnjak u N., upisano u registru 08.11.2004. godine, koje je imalo pasivan status zbog neobnovljene registracije u periodu 2008-2010. godine dok je 2007. i 2011. godine bilo aktivno. Tuženi je osnovan 2005. godine za pretežnu delatnost prevoza robe u drumskom saobraćaju za spoljno-trgovinski promet i usluge u spoljno- trgovinskom prometu. Kod tuženog je 22.09.2008. godine upisano novo poslovno ime M. DOO A. – Ogranak RJ R. iz N. sa pretežnom delatnošću mrešćenja i uzgoja riba u ribnjacima. Tuženi se od 2012. godine bavi prometom ribe i ima svoj ribnjak u opštin B. a pre toga je kupovao ribu iz ribnjaka u Srbiji i prodavao. Tuženi nema upisanih nepokretnosti na području opštine S..

Takođe je utvrđeno da tužilac nije imao zaključen ugovor o radu sa M.G.1, niti tuženim i da je u spornom periodu bio prijavljen kod Nacionalne službe za zapošljavanje gde je ostvario zdravstveno osiguranje. Tužilac je radio na poljoprivrednom gazdinstvu i ribnjaku različite poslove i to na izgradnji ribnjaka, u poljoprivredi, stočarstvu, hranio je domaće životinje, muzao koze, kao čuvar ribnjaka, radio je u ribnjaku, bio vozač traktora itd. Radne naloge tužilac je dobijao od M.G.1 a ponekad i od njegovog sina i supruge a zaradu mu je isplaćivao najčešće M.G.1.

Na utvrđeno činjenično stanje pravilno je pobijanom odlukom primenjeno materijalno pravo ocenom nedostatka pasivne legitimacije tuženog i odbijanjem tužbenog zahteva za utvrđenje radnog odnosa i naknadu novčanih iznosa po osnovu rada.

U postupku pred nižestepenim sudovima tužilac nije dokazao da je u spornom periodu obavljao radne zadatke za tuženog već različite poslove za M.G.1, koji ga je angažovao i plaćao za rad na svom poljoprivrednom imanju i ribnjaku. Povremeno obavljanje poslova i za tuženog nije od uticaja na drugačiju odluku u ovoj parnici jer je M.G.1 povremeno pomagao sinu u radu, te je i rad tužioca u kontekstu naloga M.G.1 a ne njegovog sina. Nije od značaja ni okolnost da je poljoprivredno gazdinstvo M.G. u spornom periodu bilo neregistrovano, u pasivnom statusu, jer su prema stanju iz spisa radovi na njegovom poljoprivrednom imanju nastavljeni i tužilac je prema sopstvenom iskazu tokom postupka obavljao poslove u poljoprivredi, stočarstvu itd, koji ne predstavljaju delatnost tuženog. Osim toga za odluku u ovoj parnici je od značaja za koga i koje poslove je obavljao tužilac u spornom periodu a ne formalni status gazdinstva M.G.. Kako iz utvrđenog činjeničnog stanja proizilazi da je tužilac obavljao različite poslove za M.G., kao poslodavca, tužilac nije bio u pravnom odnosu sa tuženim i pobijanom odlukom je pravilno odbijen tužbeni zahtev za utvrđenje radnog odnosa kao neosnovan. Obzirom da tužilac nije bio u radnom odnosu kod tuženog, niti obavljao rad za tuženog u spornom periodu pravilno su odbijena i novčana potraživanja tužoca po osnovu radnog odnosa kod tuženog.

Sa iznetih razloga odlučeno je kao u izreci presude na osnovu člana 405. stav 1. Zakona o parničnom postupku.

Predsednik veća-sudija

Milomir Nikolić,s.r.