U IME NARODA

Vrhovni kasacioni sud, u veću sastavljenom od sudija Milomira Nikolića, predsednika veća, Slađane Nakić Momirović i Marine Govedarica, članova veća, u parnici iz radnog odnosa tužioca B.D. iz P., sa boravištem u S., čiji je punomoćnik D.S., advokat iz O., protiv tužene Republike Srbije, Ministarstva unutrašnjih poslova Republike Srbije, čiji je zakonski zastupnik Državni pravobranilac iz Beograda, radi poništaja disciplinskih presuda, odlučujući o reviziji tužioca, izjavljenoj protiv presude Apelacionog suda u Kragujevcu Gž1 1281/14 od 22.09.2014. godine, na sednici održanoj 04.11.2015. godine, doneo je

P R E S U D U

ODBIJA SE kao neosnovana revizija tužioca, izjavljena protiv presude Apelacionog suda u Kragujevcu Gž1 1281/14 od 22.09.2014. godine.

O b r a z l o ž e nj e

Osnovni sud u Kruševcu, međupresudom P1 601/2011 od 23.11.2012. godine, usvojio je kao osnovan tužbeni zahtev tužioca, poništio disciplinsku presudu Disciplinskog suda SUP-a Prizren od 08.10.1993. godine, u predmetu: Disc br.15/93, na osnovu koje je utvrđena disciplinska odgovornost tužioca za težu povredu radnih obaveza i dužnosti propisane odredbom člana 50. stav 1. tačka 13. Zakona o unutrašnjim poslovima i presudu Višeg disciplinskog suda Ministarstva unutrašnjih poslova Republike Srbije, koja je doneta u predmetu VDS br.258/93 od 22.12.1993. godine, kojom je odbijena kao neosnovana žalba tužioca.

Apelacioni sud u Kragujevcu, presudom Gž1 1281/14 od 22.09.2014. godine, ukinuo je međupresudu Osnovnog suda u Kruševcu P1 601/2011 od 23.11.2012. godine i odbio kao neosnovan tužbeni zahtev tužioca, kojim je tražio da se poništi presuda Disciplinskog suda SUP-a Prizren Disc 15/93 od 08.10.1993. godine i presuda Višeg disciplinskog suda Ministarstva unutrašnjih poslova Republike Srbije VDS br.258/93 od 22.12.1993. godine.

Protiv pravnosnažne presude donesene u drugom stepenu, tužilac je izjavio reviziju, zbog bitne povrede odredaba parničnog postupka i pogrešne primene materijalnog prava.

Vrhovni kasacioni sud je ispitao pobijanu presudu, na osnovu člana 399. Zakona o parničnom postupku – ZPP („Sl. glasnik RS“, broj 125/04, 111/09, 36/11 i 53/13-US), koji se primenjuje na osnovu odredbe člana 506. stav 1. važećeg Zakona o parničnom postupku („Sl. glasnik RS“, broj 72/11, 49/13-US, 74/13-US i 55/14), a u vezi člana 23. Zakona o izmenama i dopunama Zakona o parničnom postupku („Sl. glasnik RS“, broj 55/14), pa je utvrdio da revizija tužioca nije osnovana.

U postupku pred nižestepenim sudovima, nije učinjena bitna povreda odredaba parničnog postupka iz člana 361. stav 2. tačka 9. ZPP, na koju ovaj sud pazi po službenoj dužnosti. Nema ni bitne povrede iz tačke 12. navedenog člana, na koju se u reviziji ukazuje, s obzirom na to da pobijana presuda nema nedostataka zbog kojih se ne može ispitati, već sadrži jasne i logične razloge u pogledu bitnih činjenica, koji nisu u protivrečnosti sa činjeničnim stanjem. Pored toga, ni navodima revizije, da je sud učinio brojne relativno bitne povrede odredaba parničnog postupka, ne dovodi se u sumnju zakonitost i pravilnost pobijane presude.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, tužilac je bio u radnom odnosu kod tužene u SUP-u P. i obavljao poslove referenta za izdavanje vozačkih dozvola do 22.12.1993. godine. Tužilac je tokom druge polovine 1992. godine, zaključno sa 22.12.1992. godine, u više navrata licima sa područja Bosne i Hercegovine i Hrvatske, koja su imala falsifikovane vozačke dozvole, izdavao vozačke dozvole na za to propisanim obrascima, iako je znao da su mu predate dozvole falsifikovane. Tužilac je u vozačke dozvole koje je izdavao navedenim licima, upisivao podatke iz predatih falsifikovanih vozačkih dozvola (koje je odlagao u arhivu tužene, u dosijea, umesto dokaza o položenom vozačkom ispitu lica). Disciplinski tužilac je protiv tužioca podigao optužnicu broj 17/93 od 19.03.1993. godine, zbog teže povrede radnih obaveza i dužnosti propisane odredbom člana 50. stav 1. tačka 13. Zakona o unutrašnjim poslovima Republike Srbije („Sl. glasnik RS“, broj 44/91 i 79/91). Disciplinski sud u Prizrenu, presudom Disc 15/93 od 08.10.1993. godine je utvrdio disciplinsku odgovornost tužioca (kao i T.B.), jer je tokom novembra i u zadnjoj polovini 1992. godini, u više navrata zloupotrebio službeni položaj, pa je u svojstvu službenog lica vršio produženje, odnosno prijavu boravka na falsifikovanim vozačkim dozvolama jednom broju građana sa područja P. i okoline, zašta je primao devizna novčana sredstva, na koji način je bez pravnog osnova u navedenom periodu sticao materijalnu korist, čime je izvršio težu povredu radne obaveze iz člana 50. stav 1. tačka 13. Zakona o unutrašnjim poslovima Republike Srbije, zbog čega mu je disciplinski sud izrekao disciplinsku meru prestanka radnog odnosa. Protiv ove presude tužilac je izjavio žalbu. Viši disciplinski sud Ministarstva unutrašnjih poslova Republike Srbije, presudom VDS, broj 258/93 od 22.12.1993. godine, odbio je kao neosnovanu žalbu tužioca i potvrdio prvostepenu presudu. Tužiocu je u sprovedenom disciplinskom postupku bilo dato pravo na odbranu. Protiv tužioca (kao i T.B.), vođen je krivični postupak pred Okružnim sudom u Prizrenu, koji je okončan donošenjem presude K 35/94 od 16.02.1995. godine, kojim je tužilac oglašen krivim jer je u drugoj polovini 1992. godine u P. u svojstvu službenog lica, referenta za izdavanje vozačkih dozvola pri SUP-u P. primio poklon u stranoj valuti, da u okviru svog službenog ovlašćenja izvrši službenu radnju koju bi inače morao da izvrši, na taj način što je vozačke dozvole izdate u drugim centrima zamenjivao ili upisivao promenu prebivališta, pa je od lica navedenih u toj presudi primao devizna novčana sredstva, i to sve posle izvršenja službene radnje, čime je izvršio krivično delo primanje mita iz člana 254. stav 3. u vezi stava 2. Krivičnog zakona Republike Srbije. Vrhovni sud Srbije u Beogradu, presudom Kž 501/95 od 15.11.1995. godine, potvrdio je navedenu presudu.

Polazeći od utvrđenog činjeničnog stanja, drugostepeni sud je pravilno primenio materijalno pravo, kada je odbio tužbeni zahtev tužioca, kojim je tražio poništaj osporene presude Disciplinskog suda SUP-a iz Prizrena od 08.10.1993. godine i presude Višeg disciplinskog suda Ministarstva unutrašnjih poslova Republike Srbije od 22.12.1993. godine.

Naime, kako je utvrđeno da je tužilac izvršio težu povredu radne obaveze i dužnosti propisane odredbom člana 50. stav 1. tačka 13. navedenog Zakona o unutrašnjim poslovima, to su neosnovani navodi revizije o pogrešnoj primeni materijalnog prava.

Pri tome, nije neophodno dalje detaljno obrazlagati presudu kojom se revizija odbija kao neosnovana, kad se daljim obrazlaganjem presude ne bi postiglo novo tumačenje prava, niti doprinelo ujednačenom tumačenju prava, već se tužilac kao revident upućuje na obrazloženje pobijane presude, da se nepotrebno ne bi ponavljalo, na osnovu odredbe člana 405. stav 2. ZPP.

U preostalom delu, revizijom se ukazuje na pogrešno i nepotpuno utvrđeno činjenično stanje, što nije dozvoljen razlog za izjavljivanje revizije, na osnovu odredbe člana 398. stav 2. ZPP.

Iz iznetih razloga, Vrhovni kasacioni sud je na osnovu odredbe člana 405. stav 1. ZPP, odlučio kao u izreci.

Predsednik veća-sudija

Milomir Nikolić,s.r.